Ik schreef deze uitspraak als moeder in 2016 toen wij middenin in een klachtenprocedure zaten bij de Landelijke Klachtencommissie Onderwijs. Een procedure die pas na anderhalf jaar schriftelijk strijden werd afgerond met het in gelijkstellen van ons als ouders. Meer dan een schriftelijke mededeling dat we in het gelijk waren gesteld en een geanonimiseerde vermelding van de klachten en afhandeling op de website, volgde er niet. Of ja, er kwam nog een schriftelijke reactie van het betreffende schoolbestuur, dat zij zich niet konden vinden in het oordeel van de klachtencommissie en geen gevolg zouden geven aan de adviezen. Wij hadden alles in het werk gesteld om ons kind te beschermen en de kinderen van de toekomst op deze school te behoeden voor eenzelfde emotioneel afbreukrisico, terwijl ‘de professionals’ ons nalachten na het oordeel van de klachtencommissie, wat wegens de adviserende lading niet verplicht wordt geacht op te volgen.

‘Het kind centraal…’ zoals de schoolgids beschreef, bleek hiermee een gedoogde, loze uitspraak.