Spiegeling vormt een essentiële basis om tot leren te kunnen komen in een sociale context en is tweeledig: spiegeling in menselijkheid en spiegeling in cognitie.

Als het welbevinden van een mens goed is, is er voldoende persoonlijke ruimte om tot leren uitgedaagd te kunnen worden. Er is sprake van zekere balans. Spiegeling in menselijkheid en cognitie kunnen naast elkaar en geïntegreerd worden geboden in de zone van de naaste ontwikkeling op verschillende leergebieden.

Indien de kernwaarden onder druk staan, neemt het welbevinden af en daarmee het vermogen om op die momenten tot leren te kunnen komen. Er is sprake van disbalans. Dit vraagt om gelaagdheid in spiegeling. Spiegeling in menselijkheid moet ingezet worden om de druk op de kernwaarden af te laten nemen. Zodra de balans herstelt, zal de persoonlijke ruimte om tot leren te kunnen komen toenemen en hiermee de ontvankelijkheid voor cognitieve spiegeling.

Indien er sprake is van trauma, is er schade ontstaan in de kern door blokkerende ervaringen. Trauma vraagt om een diepere gelaagdheid in spiegeling, waarbij de inzet van een traumatherapeut van groot belang is bij een proces van verwerking